ACIKOLİK

 Acının promili aştığı günlerdeyim. Günün 25 saati kalbimi esir alan o his ile yine nefes almaya geldim. Hüzün denizinde boğulduğum dönemlerdeyim. Karaya ulaşmaya çalışıyorum, nefes almaya çalışıyorum.. Boğulmamaya çalışıyorum. Yıllarca verdiğim savaş niye? Düşünmekten kafama kafama vurduğum günler. "SUS ARTIK!" diye bağırıyorum zihnimdeki seslere. SUS!

Düştüğüm yerden kalkmaya çalışıyorum, tek başıma. Gözlerim her gece kan rengi. Dualarıma sığınıyorum ama öyle güçlü yıkılmışım ki onun da tesiri olmuyor. Ben biyolojik olarak "genç" kategorisine girmiş bir ihtiyarım. Tüm zamanların "kırgın kadını" diye boşuna söylemiyorum. İçimdeki bu hissi anlatacak kelimeleri henüz öğrenemedim..

Sâfi sigara yakıp düşündüğüm günler. Geçecek umuduyla geçiştirdiğim günler. Artık kafamdaki sesleri susturacak ne bir inanç ne de bir ilaç var. Uykuya dalmaya bin hasret, içten gülmeye veda etmiş biri oldum..

Sahi, aynada baktığım bu yüz, dilinden kelimeler dökülen bu kadın da kim? Ben olamam.. Duygularım nasıl ölür? Yıllar ne kadar değiştirebilir ki bir insanı? Nasıl dayanıyorum? Belirsizlik kuyusu. Ellerim kelepçeli, içimdeki çoğu şeye veda ediyorum. 

Gözden ırak olunca iyileşirdi insan hani? Zaman her şeyin ilacıymış, peh! Palavra! 

Güzel insanlar hep mi yanlışa rast gelir? Acı sadece iyilere mi özgüdür? İnsan nefes alırken nasıl ölür? Yalnızlık ölüm kadar rahat mıdır? Sonsuz uykunun çanları çalıyor.. Sessizce dinliyorum. Kolay mı bu kadar birinin hayatını çalmak? Ne yazık, ne acı.. 

Gözyaşlarım artık sessizce akıyor yaptığı yoldan. Gözlerimin çevresi hastalık sarısı ve kahverengi karışımı olmuş ağlamaktan, çukurlaşmış bir kuyu gibi akıyor yoluna. 

Yere çakılı kalıp yine de "mutlu" görünmek ne kadar büyük bir oyun.. Ben tek kişilik dev kadroymuşum be! 

Acıyla büyüyor olmak ne kötü. Acı yaşlandırdı beni. Kalbim o kadar ağrıyor ki bu günlerde. Sekseninde kalp krizi geçiren ihtiyar gibiyim her gece. Krizler, krizler. 

Boş boş duvara bakıp, sessizce düşünüp ağlıyorum. Ne zaman geçer bilmiyorum ama geçer herhalde.. Beni bulmak isteyen enkaz görüyor artık sadece.

 Her neyse bu kadar yazmama rağmen yine de anlatamıyorum. Yine şarkılarımla tek tek savaşacağım düşüncelerime gidiyorum. Umarım bu son olur. Bir daha acıyla yazmak istemiyorum.. 

Mutlu, huzurlu kalmanız dileğiyle..