ACIKOLİK
Acının promili aştığı günlerdeyim. Günün 25 saati kalbimi esir alan o his ile yine nefes almaya geldim. Hüzün denizinde boğulduğum dönemlerdeyim. Karaya ulaşmaya çalışıyorum, nefes almaya çalışıyorum.. Boğulmamaya çalışıyorum. Yıllarca verdiğim savaş niye? Düşünmekten kafama kafama vurduğum günler. "SUS ARTIK!" diye bağırıyorum zihnimdeki seslere. SUS! Düştüğüm yerden kalkmaya çalışıyorum, tek başıma. Gözlerim her gece kan rengi. Dualarıma sığınıyorum ama öyle güçlü yıkılmışım ki onun da tesiri olmuyor. Ben biyolojik olarak "genç" kategorisine girmiş bir ihtiyarım. Tüm zamanların "kırgın kadını" diye boşuna söylemiyorum. İçimdeki bu hissi anlatacak kelimeleri henüz öğrenemedim.. Sâfi sigara yakıp düşündüğüm günler. Geçecek umuduyla geçiştirdiğim günler. Artık kafamdaki sesleri susturacak ne bir inanç ne de bir ilaç var. Uykuya dalmaya bin hasret, içten gülmeye veda etmiş biri oldum.. Sahi, aynada baktığım bu yüz, dilinden kelimeler dökülen bu kadın da kim